Arapça İki Kelimeden Meydana Gelmiştir Tıb “İyileştirme, Sağaltma, Tedavi” (Tıbbi Kelimesinin Kökenlerinin Tip İlmi İle Ünlü Mısır Uygarlığına Ait “Teb” Şehrinden Kaynaklandığı ’da İleri Sürülmektedir) Nebi İse “Peygamber, Elçi” Anlamlarına Gelmektedir. Tıbbı Nebevi ise;  Peygamberimizin Bizzat Kendisinin Uyguladığı ve Ümmetine Tavsiye Ettiği Tıbbi Uygulama ve Tavsiyelerdir. Hastalıkların Tedavisinde Uygulanan Tıbbi Yöntemler Toplumdan Topluma, Nesilden Nesile İntikal Etmiş, Bu Alanda Geleneksel Tıp Denilen Büyük Bir Birikim Meydana Gelmiştir.

İnsanlık Tecrübesinin Ortak Ürünü Olan Tıbbi Bilgilere, Hz. Peygamber de (S.A.S.) Değer Dermiştir. İslam’ın Ruhuna Uymayan Bazı Tedavi Yöntemlerini Yasaklayan Peygamberimiz, Büyük Oranda Bu Birikimden İstifade Etmiş ve Edilmesini de Tavsiye Etmiştir.

Daha Sonraki Dönemlerde Peygamberimizin Sağlıkla İlgili Hadisleri, Uygulamaları, Tavsiyeleri Âlimler Tarafından Tıbb-i Nebevî (Nebevî Tıp) Adıyla Bir Araya Getirilmiş ve Bu Alanda Önemli Eserler Telif Edilmiştir.

Özetle Tıbb-i Nebevî, Tıp Alanında Peygamberimizin İnsanlığa Tavsiyelerinin İçerdiği Bilgilerdir.

Bu Anlamda Tevhid, Hikmet, İnsaf, Şefkat, Gayret ve Tevekkül gibi Değerler Etrafında Öğrettiği Bir Takım Esaslar İhtiva Eder.

Bu Esasların En Önemlisi Her Hastalığın Bir Şifası Olduğuna Dair Bir İnanç Geliştirerek İnsanı Öğrenmeye, Araştırmaya ve Gelişmeye Teşvik Etmesi, Karamsarlık, Ümitsizlik ve Kaderciliği Reddetmesidir. Öncelikle Şifa Allah’tandır İnancını Hiç Bırakmayarak, Tedavi Arayışlarına Hükmeder.

Peygamberin ve Peygamber Döneminin İlaç ve Tedavileri, İçinde Bulundukları Çağın İmkân ve Ölçüleri Nispetindeydi. Peygamberden Sonraki Müslümanlar, Peygamberin Bildiği ve Uyguladığı Tedavi Yöntemlerini Şer’i Şerifin Mutlak Bilgisi Addetmediler.